Koekje bij de koffie

Voor het geval we geen idee hebben in wat voor land we leven is daar Maxima die met de onbevangen blik van de buitenstaander onze volksaard samenvat: "Nederland is grote ramen met open gordijnen, maar ook hechten aan privacy. Nederland is één koekje bij de koffie, maar ook een enorme gastvrijheid en warmte." Hoe deze zinnen zich verzoenen met de strekking van haar verhaal (Dé Nederlandse identiteit bestaat niet), is mij een raadsel, maar ik vind het dan ook moeilijk om grote lijnen te vatten als ik word afgeleid door details.
Waar gaat de prinses in hemelsnaam op de koffie? Bij mijn oma die vijf jaar geleden overleden is? En dan nog: alsof gastvrijheid en warmte in tegenspraak zijn met één koekje bij de koffie. Over wat voor koekje hebben we het? Een reuzeroomboterstroomwafel? Een banketbakkersbokkepoot? Of een bescheiden sprits?
Hoeveel had ze er dan gewild? En weet ze wel dat ze dat gewoon kan vragen? Want ook dat is Nederland: als je twee koekjes wil, gewoon vragen! We zijn altijd verguld als de gasten meer willen van het door ons gebodene. Bovendien drinken we doorgaans twee bakjes per sessie dus dat betekent twee koekjes.
Het wekt nieuwsgierigheid naar hoe gaat het in haar geboorteland. De Argentijnse gastvrouw of -heer overhandigt de trommel met de woorden "vreet maar leeg"?
Ik word gewoon niet goed. Éen koekje bij de koffie, maar Maxima vergeeft het ons want er staat zoveel gastvrijheid en warmte tegenover. Ja €235.000 per jaar, kun je heel veel koekjes van kopen.